TO ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕ
Οι μορφές συλλογικής βίας είναι πάντα εξαρτημένες από την εποχή που διαδραματίζονται, από τους συμμετέχοντες, το είδος των μέσων που αυτοί διαθέτουν και τους στόχους τους.
Η τρομοκρατία εξελίσσεται σε μια διαδικασία αλληλεπίδρασης ανάμεσα σε δυνάμεις αλλαγής και διατήρησης του συστήματος. Η τρομοκράτηση είναι μέθοδος που μπορεί να χρησιμοποιούν και οι δύο πλευρές. Η πράξη του ενός μέρους δεν είναι ανεξάρτητη από τη στάση και τη δράση του άλλου. Εδώ ακριβώς ανοίγει ένα μεγάλο κεφάλαιο
διερεύνησης όσον αφορά τη δημιουργία, εξέλιξη και ριζοσπαστικοποίηση κοινωνικών κινημάτων.
Από το 2002 και μετά είναι κοινά αποδεκτό ότι υπάρχει μια σαφής ποιοτική αλλαγή των μορφών και του ύφους της δράσης των ένοπλων ομάδων στη χώρα μας. Η μόνη ίσως ομοιότητα είναι ο συμβολισμός των στόχων τους κάποιες φορές.
Ο Τζιανφράνκο Σανγκουινέτι, συγγραφέας του βιβλίου «Περί της Τρομοκρατίας και του Κράτους», υποστηρίζει, έχοντας ως περίπτωση μελέτης τις Ερυθρές Ταξιαρχίες στην Ιταλία, ότι οι ένοπλες ομάδες διαβρώνονται από μυστικές υπηρεσίες οι οποίες στη συνέχεια «κατευθύνουν τους απλοϊκούς, φανατικούς αγωνιστές των οργανώσεων έτσι όπως θέλουν». Ωστόσο, όπως σημειώνει ο ίδιος, για να γίνει αυτό πρέπει να βγουν από τη μέση οι ιστορικές ηγεσίες.
Το «ιδεολογικό-πολιτικό» υπόβαθρο των νέων ομάδων είναι γενικά αδύναμο, όπως και τα επιχειρήματά τους. Ο αριθμός των ατόμων που συμμετέχουν πλέον φαίνεται ότι είναι μεγάλος, στοιχείο που υποδηλώνει πως υπάρχει μια δεξαμενή από την οποία οι οργανώσεις αντλούν ανθρώπινο δυναμικό. Αυτό δυσκολεύει πιθανές παρακολουθήσεις της αστυνομίας.
Εχουν εύκολη πρόσβαση σε ισχυρό οπλισμό και ενδεχομένως σε ανθρώπους εκτός του χώρου τους, τους οποίους μπορούν να χρησιμοποιούν.
«Δεν σέβονται τη ζωή», όπως επίσης πολλοί έχουν γράψει. Τα κείμενά τους εκφράζουν μίσος απέναντι σε όλους, παρά τη σαφή στόχευση ορισμένων επαγγελματικών ομάδων:
«Η μόνη λέξη που ξεστομίσαμε δίχως δεύτερη σκέψη ήταν "ΕΚΔΙΚΗΣΗ"».
«Εκδίκηση για την πουτάνα την κοινωνία (...) Εκδίκηση (...) εκδίκηση».
«Το σιχαμένο πλήθος των σκουπιδιών με πόδια τρέχει να κατακλύσει τους δρόμους (...)».
«Επειδή πιστεύουμε πως αυτή η αιχμάλωτη καθημερινότητα που μας περιβάλλει, δεν είναι αποτέλεσμα ενός συμπαγούς ενιαίου διευθυντηρίου εντολών (...) που φτάνει στο αποκορύφωμα της παραγωγής όλων αυτών που εχθρευόμαστε περνάμε το κατώφλι της κοινωνικής απειλής και της μηδενιστικής επίθεσης».
«Ας απελευθερώσουμε όλοι μας τα καταστροφικά μας ένστιχτα».
«Για εμάς το αντάρτικο πόλης είναι μια μικρογραφία ενός γενικευμένου πολέμου που δεν έχει κηρυχθεί ακόμα. (...) Είναι η απόφαση για μια μάχη που διεξάγεται 24 ώρες το 24ωρο, 365 μέρες τον χρόνο. Οι επιθέσεις μας δεν είναι παραδειγματικές, είναι πράξεις πολέμου».
Ο πόλεμος αποτελεί μια εξαιρετική κατάσταση με ιδιόμορφη λογική που θέτει εκτός λειτουργίας τους κοινωνικούς κανόνες και δημιουργεί δικούς του νόμους. Η βία υπό τις διάφορες μορφές της είναι συστατικό στοιχείο του πολέμου. Επίσης συνδέεται με την πολιτική και τις σχέσεις εξουσίας και ισχύος (ή δύναμης). Η Χάνα Αρεντ γράφει ότι βία χρησιμοποιείται όταν δεν υπάρχει ισχύς ή όταν η ισχύς κινδυνεύει. Μόνο απλά συστήματα χρησιμοποιούν βία και εξαναγκασμό. Η δύναμη χάνει το κύρος και την αποτελεσματικότητά της με τη χρήση βίας και την εξάπλωση του φόβου. Η επίδειξη δύναμης με την άσκηση βίας, επομένως, είναι μια μορφή, ένα μέσον ελέγχου της κοινωνικής αλληλεπίδρασης. Ομως, η υπεροχή της δύναμης έγκειται στην πανταχού παρουσία της και όχι επειδή βασίζεται στη βία ή προέρχεται από ένα ή περισσότερα κέντρα ελέγχου.
* Καθηγήτριας Εγκληματολογίας στο Τμήμα Κοινωνιολογίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών & Πολιτικών Επιστημών.πηγη:enet.gr
Η τρομοκρατία εξελίσσεται σε μια διαδικασία αλληλεπίδρασης ανάμεσα σε δυνάμεις αλλαγής και διατήρησης του συστήματος. Η τρομοκράτηση είναι μέθοδος που μπορεί να χρησιμοποιούν και οι δύο πλευρές. Η πράξη του ενός μέρους δεν είναι ανεξάρτητη από τη στάση και τη δράση του άλλου. Εδώ ακριβώς ανοίγει ένα μεγάλο κεφάλαιο
διερεύνησης όσον αφορά τη δημιουργία, εξέλιξη και ριζοσπαστικοποίηση κοινωνικών κινημάτων.
Από το 2002 και μετά είναι κοινά αποδεκτό ότι υπάρχει μια σαφής ποιοτική αλλαγή των μορφών και του ύφους της δράσης των ένοπλων ομάδων στη χώρα μας. Η μόνη ίσως ομοιότητα είναι ο συμβολισμός των στόχων τους κάποιες φορές.
Ο Τζιανφράνκο Σανγκουινέτι, συγγραφέας του βιβλίου «Περί της Τρομοκρατίας και του Κράτους», υποστηρίζει, έχοντας ως περίπτωση μελέτης τις Ερυθρές Ταξιαρχίες στην Ιταλία, ότι οι ένοπλες ομάδες διαβρώνονται από μυστικές υπηρεσίες οι οποίες στη συνέχεια «κατευθύνουν τους απλοϊκούς, φανατικούς αγωνιστές των οργανώσεων έτσι όπως θέλουν». Ωστόσο, όπως σημειώνει ο ίδιος, για να γίνει αυτό πρέπει να βγουν από τη μέση οι ιστορικές ηγεσίες.
Το «ιδεολογικό-πολιτικό» υπόβαθρο των νέων ομάδων είναι γενικά αδύναμο, όπως και τα επιχειρήματά τους. Ο αριθμός των ατόμων που συμμετέχουν πλέον φαίνεται ότι είναι μεγάλος, στοιχείο που υποδηλώνει πως υπάρχει μια δεξαμενή από την οποία οι οργανώσεις αντλούν ανθρώπινο δυναμικό. Αυτό δυσκολεύει πιθανές παρακολουθήσεις της αστυνομίας.
Εχουν εύκολη πρόσβαση σε ισχυρό οπλισμό και ενδεχομένως σε ανθρώπους εκτός του χώρου τους, τους οποίους μπορούν να χρησιμοποιούν.
«Δεν σέβονται τη ζωή», όπως επίσης πολλοί έχουν γράψει. Τα κείμενά τους εκφράζουν μίσος απέναντι σε όλους, παρά τη σαφή στόχευση ορισμένων επαγγελματικών ομάδων:
«Η μόνη λέξη που ξεστομίσαμε δίχως δεύτερη σκέψη ήταν "ΕΚΔΙΚΗΣΗ"».
«Εκδίκηση για την πουτάνα την κοινωνία (...) Εκδίκηση (...) εκδίκηση».
«Το σιχαμένο πλήθος των σκουπιδιών με πόδια τρέχει να κατακλύσει τους δρόμους (...)».
«Επειδή πιστεύουμε πως αυτή η αιχμάλωτη καθημερινότητα που μας περιβάλλει, δεν είναι αποτέλεσμα ενός συμπαγούς ενιαίου διευθυντηρίου εντολών (...) που φτάνει στο αποκορύφωμα της παραγωγής όλων αυτών που εχθρευόμαστε περνάμε το κατώφλι της κοινωνικής απειλής και της μηδενιστικής επίθεσης».
«Ας απελευθερώσουμε όλοι μας τα καταστροφικά μας ένστιχτα».
«Για εμάς το αντάρτικο πόλης είναι μια μικρογραφία ενός γενικευμένου πολέμου που δεν έχει κηρυχθεί ακόμα. (...) Είναι η απόφαση για μια μάχη που διεξάγεται 24 ώρες το 24ωρο, 365 μέρες τον χρόνο. Οι επιθέσεις μας δεν είναι παραδειγματικές, είναι πράξεις πολέμου».
Ο πόλεμος αποτελεί μια εξαιρετική κατάσταση με ιδιόμορφη λογική που θέτει εκτός λειτουργίας τους κοινωνικούς κανόνες και δημιουργεί δικούς του νόμους. Η βία υπό τις διάφορες μορφές της είναι συστατικό στοιχείο του πολέμου. Επίσης συνδέεται με την πολιτική και τις σχέσεις εξουσίας και ισχύος (ή δύναμης). Η Χάνα Αρεντ γράφει ότι βία χρησιμοποιείται όταν δεν υπάρχει ισχύς ή όταν η ισχύς κινδυνεύει. Μόνο απλά συστήματα χρησιμοποιούν βία και εξαναγκασμό. Η δύναμη χάνει το κύρος και την αποτελεσματικότητά της με τη χρήση βίας και την εξάπλωση του φόβου. Η επίδειξη δύναμης με την άσκηση βίας, επομένως, είναι μια μορφή, ένα μέσον ελέγχου της κοινωνικής αλληλεπίδρασης. Ομως, η υπεροχή της δύναμης έγκειται στην πανταχού παρουσία της και όχι επειδή βασίζεται στη βία ή προέρχεται από ένα ή περισσότερα κέντρα ελέγχου.
* Καθηγήτριας Εγκληματολογίας στο Τμήμα Κοινωνιολογίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών & Πολιτικών Επιστημών.πηγη:enet.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου